Zaburzenia odżywiania to grupa zaburzeń psychicznych związanych z obszarem emocji i jedzenia, do której zaliczamy m.in. anoreksję, bulimię oraz napadowe objadanie się.
Poszczególne jednostki chorobowe różnią się między sobą, osoba chorująca na anoreksję będzie mieć inne objawy niż osoba chorująca na bulimię, jednak wspólnym mianownikiem w każdym przypadku będą trudności związane z samooceną oraz dysfunkcyjnym sposobem regulowania emocji przez Pacjenta.
Często u podłoża zaburzeń odżywiania wymieniane są trudności w zakresie relacji, poczucia bezpieczeństwa w relacjach oraz warunkowanie poczucia własnej wartości w wyglądzie. Nie bez przyczyny często używa się określenia, że w przypadku zaburzeń odżywiania zaburzeniu ulega nasza relacja z jedzeniem. Z perspektywy poznawczo-behawioralnej zniekształcone przekonania na temat siebie i innych mogą skutkować wypracowaniem nieadaptacyjnych sposobów reagowania oraz radzenia sobie z emocjami, z naciskiem na unikanie przeżywania tych emocji, które mogą być dla nas nieprzyjemne – w przypadku zaburzeń odżywiania tym nieadaptacyjnym regulatorem może stać się jedzenie.
W przypadku zaburzeń odżywiania jedzenie zmienia swoje znaczenie – z zaspokojenia potrzeby fizjologicznej może stać się pocieszycielem, karą lub nagrodą – charakterystycznym objawem, niezależnie od rodzaju zaburzenia, jest koncentracja uwagi na temacie jedzenia, co utrudnia lub uniemożliwia poszukiwanie innych metod radzenia sobie.
Terapia poznawczo-behawioralna, jako jedna z metod leczenia zaburzeń odżywiania, skupia się na zidentyfikowaniu przez Pacjenta we współpracy z terapeutą nieadaptacyjnych modeli zachowania i podjęciu próby zmodyfikowania towarzyszących schematów myślowych na te bardziej korzystne – a co za tym idzie, zmianie zachowania na takie, które będzie korzystne i adaptacyjne dla Pacjenta. W zakresie zaburzeń odżywiania – na uzdrowieniu relacji z jedzeniem.
